Magahinga National Park

Oeganda

Dit park vormt samen met het Brac National des Volants (Rwanda) en Brac National de Viering (Kongo) een park ter grootte van 434 km2 genaamd Viering Conservator Areas.
Dit park wordt gedomineerd door de vulkanen met op de berghellingen tropisch regenwoud, in het Oegandese deel leven zo’n 340 (30 groepen) berggorilla’s, waarvan er 5 groepen aan mensen gewend zijn. In dit gebied neemt heel gestaag de gorillapopulatie toe. Er leven nog maar zo’n 720 berggorilla’s (september 2007) in het wild.
Voordat we naar Kisoro, onze uitvalsbasis voor de berggorilla’s, gingen verbleven we nog 2 nachten ten zuiden van het park in Lake Bunyoni. Dit meer ligt op bijna 2000m hoogte, is zo’n 25 km lang en slingert door een bergachtig landschap bestaande uit lappendekens van allemaal piepkleine akkertjes, waar maïs, bonen, bananen, aardappelen en nog veel meer verbouwd wordt. Bunyoni betekent ‘plaats van de vele kleine vogels’, het zat hier inderdaad vol met vogels, maar niet alleen kleine vogels, maar ook grotere vogels, zoals de kroonkraanvogel. En niet te vergeten otters. Daar dit gebied een stuk hoger lag, was het er ook een stuk koeler. 
In Kisoro verbleven in het Travellers Rest Lodge, wat Dian Fossey in de jaren 60-70 haar 2^e huis noemde, ze was goed bevriend met de toenmalige eigenaar. Hier in Kisoro kwam ze steeds haar voorraden halen en verbleef dan steeds enkele dagen hier, alvorens weer terug te keren naar haar uitvalsbasis voor gorilla onderzoek in Rwanda of Kongo. We kwamen al vroeg in Kisoro aan. Richard, onze chauffeur had met een vriend van hem getelefoneerd, die wel wist waar slangen en kameleons zaten, dus al om 10.30 uur gingen we op slangen zoektocht. Met een uitgeholde boomstam, naar een eilandje in een kratermeertje net achter Kisoro. Oeganda heeft vele oude vulkanen en nog meer kratermeren en – meertjes. Hier zouden pythons, de groene en zwarte mamba voorkomen, maar hij kon ons geen garanties geven. Het was het proberen waard, samen met een vriend van hem en enkele kinderen die op het eiland woonden gingen we op zoek, we zijn het hele eiland rondgelopen, langs het riet en diverse kleine akkertjes, maar helaas niets gevonden. Wel een keer bijna, een van de kinderen zag een grote python, de vriend van de gids ook, hij adviseerde ons van de zijkant te komen om te fotograferen, maar toen schoot hij tussen de grote wortels van een dode boom weg. Daar moeten meerdere slangen hebben gezeten, er lagen een vijftal niet al te oude vervellingen. Maar door de grote hoeveelheid boomwortels  (de boom stond op een helling en had aan een kant alle wortels open) en de herrie die wij waarschijnlijk maakten, bleven ze uit zicht. Hierna op een andere plek op zoek naar de kameleon, deze zouden we zeker vinden, we moesten hiervoor ergens achteraf op het ‘platteland’ zijn werd gezegd Maar eigenlijk is hier alles ‘platteland’, de meeste heuvels en bergen bestaan uit honderden kleine akkertjes, alleen heb je af en toe een dorpje waar wat meer huizen bij elkaar staan. En inderdaad hier vonden we al snel onze eerste kameleon, al gauw kwamen er een heleboel kinderen om ons heen staan, heel nieuwsgierig wat wij aan het fotograferen waren, en al gauw wisten ze ons een 2^e kameleon te aan wijzen. Even later kwam een meisje aangelopen met een kameleon op een tak, meteen gevolgd door een jongen met ook een kameleon op een tak.Zij hadden de grootste lol dat wij zo’n kameleon wilden fotograferen, wat was daar nou zo bijzonder aan? Ik vertelde dat wij thuis ook een Nog iets later kwam een jochie met een tak met een kameleon er op aan, gevolgd door nog 2 meisjes met een kameleon op een tak. Ze hadden kameleon hebben, Coco, maar dat hij 2x zo groot is en dat hij vrij in de woonkamer rondloopt, maar dat hij toch het liefst in zijn favoriete plant zit. Ze waren stomverbaasd, een kameleon als huisdier? Ze waren erg nieuwsgierig wat hij dan at? Ze wisten niet dat kameleons insecten aten, ze dachten bladeren omdat ze altijd in struiken en bomen zaten.

De volgende dag was het zo ver, hier voor waren we gekomen, de gorilla tracking! 
Je hebt zo veel over de berggorilla’s gelezen, hoe de trackings hier zijn geregeld, dat je een dure permit moet hebben en je maar één uur bij de gorilla’s mag verblijven, dat je ze tot op een meter of 8 afstand kunt benaderen, dat ze leven op begroeide berghellingen, donker, weinig uitzicht, dus hoe goed zie je ze? Je hebt natuurlijk hoge verwachtingen, je weet dat je ze zult zien, maar hoe en hoeveel?
Daar we in het laagseizoen reizen, hadden we de mazzel de enige 2 toeristen te zijn met een permit. Je had ook nog met 6 anderen in een groep kunnen zitten. Toen we bij het ‘ranger’-station aankwamen, werd er gelijk een groepje spoorzoekers op pad gestuurd met walkietalkie om te kijken waar de groep nu zat. Ze beginnen dan altijd op de plek waar ze het laatst gezien zijn. Deze groep berggorilla’s legt gemiddeld 1 km per dag af. Ondertussen werden wij uitgebreid geïnformeerd over de regels waar we ons aan dienden te houden en dat het soms wel 4-5 uur op moeilijk begaanbare berghellingen lopen kon betekenen, voordat we bij de gorilla’s kwamen. Deze info hadden we al van te voren gekregen, opdat we voldoende water en eten mee konden nemen, maar we hadden nog geen informatie over de gorillagroep zelf ontvangen, hier waren vooral erg benieuwd naar. De dominante zilverrug was ‘Safari’ en hij had 5 vrouwtjes, er waren enkele jonge mannen, ‘zwartruggen’, verschillende pubers en een 3-tal jonge gorilla’s. De groep bestond uit 19 dieren, voor gorilla’s een vrij grote groep. Hierna gingen we op pad. Eerst nog een klein stukje met de auto, we waren nog maar net onderweg toen we bericht ontvingen dat de spoorzoekers de groep hadden gevonden. We gingen gelijk die kant op. Het eerste stuk ging langzaam bergafwaarts over smalle paadjes langs de kleine bergakkertjes en toen kriskras langs struiken en bomen een hele steile helling af. Wij hadden ons voorbereid op enkele uren lopen, maar na 25 minuten werd gezegd, we zijn er vlakbij, we waren helemaal verbaasd, zo snel al! Onze camera’s gepakt en de rest van de spullen achtergelaten en na een paar minuten, tussen het struikgewas door, een eerste schim van een berggorilla en 2 spoorzoekers die de groep hadden gevonden. Het was gelijk de zilverrug, heel indrukwekkend, op een meter of 6 afstand, hij was echt groot, onze armen pasten wel 3 keer in die van hem, met enorme handen. Maar het was aardig donker, hij zat half tussen de struiken en was lekker aan het eten. Even later kwam net achter hem een andere gorilla te voorschijn, het 2^e mannetje van de groep. Hij zocht het echter snel wat hogerop tussen de struiken. Na zo’n 10 minuten besloot de zilverrug een andere voedselplek te zoeken, we volgden hem een tiental meters en zagen toen meerdere gorilla’s. Een van zijn vrouwtjes had net een baby gekregen (4 dagen oud zei onze gids), zij zat op een mooi plekje lekker in het zonnetje, tegen een boom aan, de kleine voor haar op de borst, de bast van diverse stengels te eten. De ene bast na de andere werkte ze weg en al het afval viel op de kleine, op het laatst was deze nog nauwelijks zichtbaar. Ondertussen was de zilverrug net schuin onder ons gaan zitten op 2-3 meter afstand. Onze gids gaf aan dat we konden blijven staan. Echt geweldig om van zo dichtbij een zilverrug te zien, hij zat lekker rustig bladeren te plukken en weg te kauwen. Toen één van de spoorzoekers een paar takken weghaalde, zodat we beter konden fotograferen, maakte de zilverrug een schijnaanval en gromde, de spoorzoeker keek gelijk naar de grond en boog in elkaar en kroop voorzichtig terug. Hij zei zachtjes tegen ons, dat doet hij wel vaker naar mij toe, hij mag mij blijkbaar niet. Wij, onze gids en de andere spoorzoeker werden inderdaad straal door de zilverrug genegeerd. Na een tijdje ging de zilverrug even naar zijn vrouwtje met kleine kijken en bleef naast haar zitten. Een ander vrouwtje die wat verder zat ging er toen vandoor. 3 Jonge gorilla’s van 3, 4 en 5 jaar zaten er ook in de buurt, maar op een steile en begroeide helling is het moeilijk om ze echt goed te zien. Voor ons gevoel waren we daar pas een minuut of tien, toen de gids aangaf dat het bijna tijd was om te gaan. Wij gaven aan dat wij graag de jonge gorilla’s nog op de foto wilden hebben, dus veranderden we van plek en hadden we redelijk goed zicht op alle drie. De oudste wilde graag indruk maken en begon op zijn borst te roffelen en zich groot te maken, ging lekker achterover in de struiken liggen, doorroffelend. Maar zijn gewicht was toch te zwaar voor de struik en hij gleed achteroverweg, met een hele verbijsterende uitdrukking van wat gebeurt er nou. De 2 anderen hadden grootste pret hierom. Helaas werd toen gezegd, de laatste foto, het uur zit er op, we moeten nu weg. Graag waren we er nog veel langer gebleven, maar de gorillagroep mocht maar maximaal 1 uur per dag verstoord worden. Als je hier met een groep van 8 had gestaan, had je nauwelijks foto’s kunnen maken, je hebt maar 1 of 2 plekken vanwaar je goed zicht op de gorilla’s hebt, dan zou je de hele tijd van plek moeten wisselen. 
De steile helling omhoog duurde natuurlijk wat langer, maar na een half uur zagen we al weer de eerste akkertjes.
Het was een geweldige ervaring. Toen we terugkwamen bij ons hotel werd er gezegd dat ze nog nooit gasten zo vroeg teruggezien hadden, we waren rond lunchtijd alweer terug. Natuurlijk was het lekker dat we niet uren hadden hoeven te lopen, dus de middag lekker relaxed en later nog een wandeling in de omgeving gemaakt. Ook hier zitten blauwkop rotsagamen en zie je overal weer kroonkraanvogels.