Tortuguero

Costa Rica en Panama

29 maart 2003 
Vanochtend vroeg met de eerste boot naar Changuinola. Daarna met een gedeelde taxi naar Sixiola, de grenspost. Om 8.00 uur zaten we al in de bus naar Puerto Limon, een lokale bus die elke paar honderd meter stopt om mensen in en uit te laten stappen. Maar toen we eenmaal op de verharde weg kwamen, kwam er wat meer vaart in. In Puerto Limon de taxi naar het nabij gelegen Moin genomen, alwaar de boten naar Tortuguero gingen. We hadden de passagiersboot van 10.00 uur, juist gemist. Als er daarna geen toeristen meer komen, het was niet echt meer hoogseizoen en door de Irakoorlog bleven veel Amerikanen weg, gaan er geen boten meer. Tenzij je een fiks bedrag betaald, daar het zo’n 3½ uur varen is en de boot leeg terug moet. Eerst een tijdje gewacht of er echt geen toeristen meer kwamen, nee. Proberen te onderhandelen, maar er was helaas niet al te veel speelruimte, merkten we. Maar wat moet je de hele middag en avond daar, dus om 12.00 uur toch maar na een volgende onderhandelingsronde naar Tortuguero gevaren. Een schitterende boottocht. In Tortuguero Casa Marbella uitgekozen, en klein pension met 4 kamers, gerund door een Canadese bioloog, Daryl Loth, met zijn vrouw. Ze hebben een klein terras aan het water met 2 bomen, waarvan de ene boom het vaste honk is voor 1 plumifronsman met zijn 2 vrouwen en de andere boom van een halfwas leguaan. Nog een strandwandeling gemaakt en hier onze eerste basiliscus vittatus gezien, in het struikgewas aan het strand zag je er verschillenden, wel veelal halfwas.

30 maart 2003
Een ochtendexcursie per boot met Daryl gemaakt. Hij werkte voorheen op het biologische station ten noorden van Tortuguero en is blijven hangen, nadat hij zijn vrouw in Tortuguero heeft leren kennen. Niet zoveel gezien, wel diverse vogels, toekans, papegaaien, verschillende reigerachtigen e.d. Verder nog enkele kleine plumifronsen, een groene leguaan, brulapen en kapucijnapen, waarvan de laatste 3 hoog in de bomen. Ohja en nog een jonge kaaiman. Terug bij ons pension eerst weer even in de boom kijken, wat onze vaste gewoonte was geworden. 

’s Middags met buurman Pedro naar Cerro Tortuguero geweest, de heuvel van Tortuguero, ten noorden van het dorp. Je kon er alleen met de boot komen. Net naast waar we aanlegden zat een heel mooi volwassen vrouwtje vittatus op een boomstronk, op de terugweg zat het mannetje ernaast en we konden tot op 1 m afstand komen om hen te fotograferen, waarschijnlijk omdat het al begon te schemeren. Weer verschillende anolissen gezien, zowel de norops lemurinus, als de limifrons en humilis en de ameiva festiva.  Verder nog een anolis die een jong anolisje aan het opeten was. Een iets te grote prooi, na 15 minuten was het jonge anolisje nog steeds niet helemaal naar binnen gewerkt. 

Ook weer verschillende pumilio’s gezien, de ‘blue socks’ variant. Het was er kurk en kurk droog. Pedro vertelde dat het de droogste maand was sinds ze in de zeventiger jaren met metingen waren begonnen. Tortuguero is zelfs in de droge perioden vrij vochtig, nu was er pas 60mm regen gevallen, tegen normaal 240-280mm. Soortgelijke verhalen hadden we ook op Peninsula de Osa en Bocas gehoord. We hebben de heuvel niet beklommen, vanaf daar zou je een heel mooi overzicht over de lagunes, zee en Tortuguero hebben. Op een gegeven moment zei Pedro, als we nog naar de top wilden, moesten we opschieten, daar het met een uur donker zou worden. Maar er was aan de voet zo veel te zien en op de top nauwelijks, behalve het uitzicht, dat we besloten, beneden te blijven. Ook zaten er nog diverse brul- en spinapen.

31 maart 2003 
Vandaag zijn we naar het Canadese biologische station geweest, 9 km ten noorden van Tortuguero. Vanochtend vlogen 5 herpetologen die er een hele week veldonderzoek, tellingen hadden gedaan, terug. Zij hadden 58 verschillende reptielen en amfibieën in de omgeving ontdekt, waarvan 4 niet geïdentificeerde. Alles werd gevangen en meegenomen naar het station, daar geïdentificeerd, gefotografeerd, gemeten e.d. en de volgende dag weer op dezelfde plek vrijgelaten. Daryl had gisteravond met het station gebeld en de manager van het station zou na de herpetologen op het vliegveld te hebben afgezet ons op komen halen. Wij zouden dan nog de laatste ‘vangst’ van de vorige avond kunnen zien, die nog terug gezet moest worden. De manager Gabriel David, was een ornitholoog, maar hij had met veel enthousiasme de herpetologen begeleid en zou ons vast de juiste plekken kunnen laten zien, waar van alles was gevonden. Gabriel was nog een heel jong broekie, net afgestudeerd en heel enthousiast. Helaas was de ‘vangst’ van gisteravond niet veel, daar ze alleen nieuwe dieren meenamen, het was een hele mooie smokey jungle frog (leptodactylus pendtadactylus) een jonge man. 

Gezamenlijk een korte trail gelopen, maar niet zo veel gezien, wel weer enkele anolissen, (020) padjes en pumilio’s, maar slechts enkelen, het was er zo kurk en kurk droog, zelfs door de aanwezigheid van de lagunes aan beide zijden. Geen mooie plumifrons waar we nog graag een close-up van wilden. Daarna met de kano een stuk wezen varen op zoek naar plumifronsen aan de waterkant. Maar niets. Toen we vanochtend met de boot naar het station vaarden, zagen we enkele honderden meters voor het station een grote krokodil (crocodilus acutus). Volgens Gabriel en de bootsman heel uitzonderlijk in Tortuguero, daar komen eigenlijk alleen kaaimannen voor. Gabriel ging daarna naar bed, afgelopen nacht was het heel laat geworden en hij moest alweer om 5.00 uur op. Dus de langere trail zelf gelopen. Aanvankelijk gedacht een nog niet eerder gezien groen padje te hebben ontdekt, maar later zagen we er nog een en hij had hetzelfde kruis op zijn achterhoofd als de bruine padjes aan de voet van Cerro Tortuguero. Dus waarschijnlijk dezelfde soort alleen een kleurvariant. Net terug op het station toen we aan het lunchen waren, barste er een heftige regenbui los en begon het flink te waaien! Na ruim een uur zag Gabriel een papagaaitje uit een boom vallen, hem snel even gehaald. Hij was helemaal doorweekt en kon niet meer vliegen. Binnen in de algemene hut kroop hij langs de lamp snel omhoog naar een balk in de nok, waar hij zijn veren begon te poetsen. Een uur later was het weer droog. Wij hoopten na deze fikse bui iets meer te zien, maar nee. Alleen nog een verzopen vogeltje, een paarse tanager (piranga olivacea) al was hij rood, gevonden. Gabriel opgezocht, hij was heel blij met het vogeltje, hij heeft hem geringd, laten zien en verteld hoe dat allemaal gaat. De vogel had een kleine zwelling aan zijn ene poot, op zich geen probleem, maar hij had nauwelijks vet en zou binnenkort naar Noord-Amerika moeten gaan trekken. Gabriel zou hem laten drogen en wat suikerwater geven om wat aan te sterken. Aan het eind van de middag gingen we weer per boot terug. Halverwege begon het weer te hozen en ondanks regencape kwamen we helemaal doorweekt aan. ’s Avonds in een restaurantje gegeten waar wij de enige gasten waren. Er hing een poster aan de wand met Costa Rica’s mooiste kikkers, toen we deze aan het bekijken waren, kwam de eigenaar naar ons toe en raakten wij natuurlijk aan de praat over kikkers. Hij was verbaasd dat toeristen in kikkers geïnteresseerd waren. Hij vroeg ons of wij die avond wat te doen hadden, als we zin hadden konden we straks op zoek gaan naar nachtkikkers. Hij kon ons niet beloven of we wat zouden zien, er waren steeds zulke harde windvlagen, maar misschien hadden we geluk. De eerste kikker die we zagen was een dode jonge roodoogmaki die door een grote spin werd opgegeten.  Niet leuk, maar wel spectaculair voor op de foto. Later nog een glaskikker gevonden, maar die ging er snel vandoor. En op de terugweg zag Han een roodoogmaki, de agalychnis callidryas, hoog op een blad.

1 april 2003
Heel de nacht had het flink gestormd en geregend, de halve ochtend nog op het overdekte terras gezeten. Overal was de stroom uitgevallen. We hadden gehoord dat de Mawamba Lodge, 1 km ten noorden van het dorp, veel roodoogmaki’s in de tuin had. De eitjes werden steeds in het zwembad gelegd, deze werden eruit gevist en in een speciaal poeltje gedaan, waar het rondom vol met jonge roodoogmaki’s moest zitten. Dus wij er naar toe gelopen. Toen wij het terrein opliepen werden we gelijk door een bewaker tegen gehouden, het was privé-terrein. We zeiden dat we dat wisten, maar we hadden over hun roodoogmaki’s gehoord en deze zouden wij heel graag even willen bekijken. Dat kon niet, wij waren geen gasten. Uitgelegd dat wij hobbyisten waren en ze heel graag wilden zien, of we niet even toestemming konden krijgen om de roodoogmaki's te fotograferen, met 15 minuten zouden we weer weg zijn. Hij naar zijn baas bellen, nee er mochten geen vreemden op het terrein komen, een lekker gastvrije lodge! Al gauw kwam er weer een flinke bui, inmiddels stond heel het dorp blank. Toch nog het trail achter het rangerstation gelopen, een mooie trail, maar op enkele padjes, een anolis en een basilisk plumifrons na, niet veel gezien, niet gek als je in de stromende regen loopt, al was het soms heel eventjes droog. ’s Avonds in een restaurantje met beperkt menu bij kaarslicht gegeten, er moest ook bij kaarslicht gekookt worden. Maar tegen 22.00 uur was er weer stroom.