Corcovado

Costa Rica en Panama

20 maart 2003
Aan het eind van de ochtend met de boot van Golfito naar Puerto Jiminez gevaren en met een colectivo, een lokaal taxibusje naar Carate gereden. Eerst in Puerto Jiminez nog bij een lokale reisagent geïnformeerd of het Corcovado Lodge Tentcamp nog een vrije tent had en gereserveerd. Deze ligt nl. aan de rand van het park, de lodges liggen vaak wat verder van het park, ook al liggen ze meestal in privé-parkjes grenzend aan het Corcovado Nationale Park. Vanaf Carate moest je nog zo’n 40 minuten in de brandende zon langs het strand naar het tentkamp lopen. De bagage zou later per paard en wagen opgehaald worden. Maar bij het tentenkamp aangekomen bleek deze volgeboekt te zijn. Reserveringen gingen via San José, omdat er geen telefoon is, alles gaat per radio of per computer. Maar als mensen ter plekke besluiten langer te blijven, kan het dus misgaan. Flink balen, maar gelukkig bleek er net naast dit tentenkamp een nieuw tentenkamp (La Leona) te zijn geopend, wat eenvoudiger en deze was bijna helemaal leeg. Hier konden we gelukkig terecht. Wat later lagen we met een drankje in een hangmatje aan het strand.  Ondertussen begon te schemeren en plots zag je overal de basiliscus basiliscus te voorschijn komen, met name volwassen exemplaren, deze zochten allemaal hun slaapplaats op. Ieder had zijn eigen boom, eerst zaten ze nog vrij onderaan de boom, maar toen het echt donker werd klommen ze wat hoger. Waar wij zaten, waren het vooral palmbomen, maar ook de andere bomen waren  bezet. Een heel leuk gezicht!

21 maart 2003 
’s Ochtends eerst het trail achter het Corcovado Lodge Tent Camp gelopen, we hadden gisteravond van 2 meisjes gehoord dat zij daar in de bomen zwart met groene kikkertjes hadden gezien. En inderdaad na ruim 10 minuten lopen zagen we de eerste auratus, wat verder nog een, en even later 3 bij elkaar. 

Ze zaten vnl. bij de voet van bomen, en eentje zagen we snel omhoog klimmen. We hadden een thermostaat mee genomen om de temperatuur en de luchtvochtigheid te meten, en bijna over waar we de pijlgifkikkers tegenkwamen, was de luchtvochtigheid tussen de 75 en 80º en een temperatuur tussen 25 en 29º. Ze zaten meestal tussen de 100 en 300m hoogte. Verder zag je overal spinapen, een enkele brulaap, al hoorde je die volop. We waren ‘s ochtends ook gewekt door brulapen. Een neusbeertje liep een hele tijd met ons op. Het laatste stuk van de trail was weer het zelfde, dus op de terugweg weer verschillende auratussen gezien. Eentje zat zo mooi in een holletje en die was ik juist aan het fotograferen, toen Han die met zijn stok door de bladeren aan het wroetten was, op een meter naast mij een slang ontdekte. Snel opgestaan, Han zocht ondertussen een lange tak om te kijken wat voor een slang het was. Het bleek een hele grote slang te zijn, zo’n 2½ m lang, maar hij kroop steeds verder onder de bladeren, we zagen zijn kop niet. Daar we niet wisten wat voor een slang het was en nog wel zo’n grote hem maar met rust gelaten. In het tentenkamp opgezocht wat voor een slang het was, een Mussurana (clelia clelia). De foto ook nog even aan de man van het kamp laten zien, die herkende hem gelijk. De Mussurana is een slangeneter, hij eet m.n. lanspuntslangen, die hier ook volop zitten. Hij is niet zo giftig, hij bijt zijn slachtoffers net achter de kop, spuit wat gif in ze en als ze een beetje verdoofd raken, wurgt hij ze. Costa Rica kent zo’n 130 slangen waarvan er 17 erg giftig zijn. Ook weer een avondexcursie gedaan, maar we hadden een slechte gids, Pedro, hij runde het kamp. Aan de rand van het kamp een giftige slang gezien waarvan hij de naam niet wist en voor de rest van de tocht helemaal niets.

Het was een zware tocht, een zware klim helemaal naar de top, aan het eind van de tocht, toen we bek en bekaf waren, net voordat we weer in het kamp kwamen, kwamen we langs een kleine lagune. Als we hier eerst waren gaan kijken, dan hadden we vast meer gezien. We hadden hem verteld dat we m.n. in reptielen en amfibieën geïnteresseerd waren.

22 maart 
Vandaag Corcovado in geweest. We hadden gisteren eigenlijk al Pedro voor vandaag als gids besteld, maar na gisteravond waren we hier niet zo blij mee. Hij was gelukkig verhinderd, hij wilde ons een jongeman meegeven als gids, die gisteren ook met de nachtexcursie mee was geweest, maar daar hadden wij ook niet veel vertrouwen in. Je betaalt veel voor een gids, dan wil je een goede gids. Als het goede gidsen zijn, zoals José, dan graag, maar zo niet. Wij liepen van het La Leona Rangerstation, enkele honderden meters van ons kamp naar de Madrigalrivier. Gelijk aan het begin zagen we een hele mooie hagedis, een diploglossus monotropis.  Ook weer vele Golfo Dulce anolissen, maar nou konden we er 1 met zijn schitterende oranjegele keelzak fotograferen. Normaal is hij zo’n klein bruin weinig indrukwekkend anolisje, maar met zijn grote volle keelzak is hij echt indrukwekkend.

De mannetjes zijn erg territoriaal en verdedigen vaak een gebied van 30 tot 65m², waar alleen vrouwtjes welkom zijn. De vrouwtjes zijn niet zo territoriaal, hun gebied bestrijkt zo’n 7m². Bij bijna elke stap die je zette, zag je een ameiva wegschieten, zowel de festiva als undulata. Op een gegeven moment zagen we naast het pad een jonge groene leguaan liggen, hij leek wel dood. Daar hij er nog helemaal gaaf uitzag, geen enkel insect op hem, hem met een takje wat opgetild. Zijn ogen waren helder en open, maar hij bewoog helemaal niet. Toen we een foto wilden maken, kwam hij plots weer in het land der levenden en ging er razend snel vandoor. Het pad liep parallel aan het strand, met geen aftakking landinwaarts omhoog. Toen we bij de Madrigalrivier aankwamen, zagen we een zijpad, maar die stopte helaas na 500m, waar een vangnet van het rangerstation was. Weer terug bij de afslag zagen we een lokale gids met 2 toeristen, gevraagd of er geen trails landinwaarts waren, nee, pas bij Sirena, het rangerstation 13 km verderop. Dus nog maar een uurtje richting Sirena gelopen, hier zagen we regelmatig spinapen, hoog in de bomen, tussen de bladeren, moeilijk te fotograferen. Op de terugweg zagen we een tiara (eira barbara) hoog in de boom zitten, hij leek op een grote marter. Hij was heel schuw, toen we 1 stap van het pad gingen om iets dichterbij te komen, sprong hij weg. Later in het kamp hoorden we dat je deze zelden zag, ze zitten er wel maar laten zich gewoonlijk zeer zelden zien. 4 Jaar geleden in Monteverde hadden we ook een tiara gezien, waarvan ze hetzelfde zeiden. Dus veel geluk gehad. Ook een hele groep neusbeertjes gezien.  Op de grond zijn ze zo moeilijk te fotograferen daar ze zo super bewegelijk zijn en overal hun neus insteken. Toen ik net iets te dichtbij kwam, schoten er enkele in de bomen, wat natuurlijk hele mooie plaatjes opleverde. En maar dreigende geluiden maken en met de staart zwaaien om ons proberen af te schrikken.