Costa Rica

November 1999

Eigenlijk hadden we naar Suriname gewild, we hadden via een klein reisbureatje in Suriname een expiditie naar de binnenlanden van Suriname geregeld, waar onder als eerste bestemming het Sipaliwini gebied, om op zoek te gaan naar één van onze favoriete kikkers, de blauwe azureas. We hadden al toestemming van de betreffende indianenstam in de buurt, omdaar naar toe te gaan en 2 weken voor ons vertrek, vroegen ze plots 1000 gulden extra per persoon. Daar de biologe/gids van het reisbureautje zei, het is niet uitgesloten dat ze nogmaals extra geld vragen en betaal je niet, dan kom je het gebied niet in. Dus hebben we de reis geannuleerd en zijn wij haastig op zoek gegaan naar een andere bestemming. Tijd om alles zelf uit te zoeken was er niet meer, dus kozen we voor een georganiseerde rondreis met Djoser.

Djoser regelt de hotels, het vervoer en een reisleidster. Op elke plek ben je een paar dagen en kun je helemaal je eigen gang gaan. De reisleidster vertelt wat je er allemaal kunt doen en de keus is aan jou. Met de hele groep steeds alle parken in te gaan is niet alles, de dieren horen ons van een kilometer afstand. Dus zijn wij er meestal met ons tweeën er op uit getrokken, wij zaten meestal van ’s ochtends vroeg tot het eind van de dag in de parken. De rest was al vaak rond de middag terug. Maar het is juist zo leuk om alle tijd voor de dieren te hebben, niet alleen een foto maken en weer verder lopen, maar ook naar hun gedrag en de onderlinge interacdtie te kijken. Wij konden ons uren zoet houden met apen en leguanen te bekijken, hoe ze op elkaar reageren, het machogedrag van de mannetjes bewonderen, hoe vrouwtjes hen negeren of uitdagen enz.  We hebben alles gezien wat we hoopten zien en nog veel meer. Nog niet eerder in een tropisch regenwoud zo veel en zo veel verschillende dieren gezien. Daarnaast was elk park weer heel anders. Het eerste park dat we bezochten was Manuel Antonio, gelegen aan de westkust. Halverwege stopten we bij een rivier, vanaf de brug kon je bijna altijd wel enkele krokodillen zien liggen. En inderdaad, daar lagen toch een paar enorme krokodillen van enkele meters lang.Voor ons geen koffiepauze, alleen een krokodillenpauze. In Manuel Antonio zag je echt het ene dier na het andere, kapucijnaapjes, doodshoofdaapjes, luiaards, brulapen, allerlei leguanen, basilisken enz. Echt schitterend. Uren onder de bomen op het strand gelegen om de zwarte leguanen te bewonderen. In de struiken gelegen en gewacht tot de bruine basilisken van hun zonneplekjes weggingen, maar helaas hen niet over het water zien lopen. Tijdens het lopen stak juist voor ons een groepje kapucijnaapjes over, wij gelijk met de camera en video in houding. Eerst hadden we niet in de gaten dat een deel van de groep nog aan de andere kant zat, dit bracht nogal wat actie teweeg, paniek, dreigen, krijsen, uitdagen.  Ze waren er niet zo blij mee dat wij bleven staan, en er nog bij gingen zitten. Het was een waar spektakel, waarbij eerst 1 mannetje ons begon te dreigen en zijn tanden liet zien, daarna kwam het 2e mannetje met zijn kop boven de ander uit dreigen en tanden laten zien. Wij gingen helaas niet weg, dus mannetje 3 kwam er daarboven weer bij. Soms gingen ze weer een stukje terug, en dan met volle vaart tot 2m van ons vandaan weer dreigen. Door de paniek in de groep dat wij bleven zitten, toch maar besloten iets terug te gaan opdat de groep zich kon verenigen. Ja, toen gingen ze er natuurlijk gelijk vandoor, hoog de bomen in. Terwijl ze eerst vlak bij de grond tot een meter of 2 hoog zaten.
Het volgende park dat we bezochten, was Monte Verde, een nevelwoud gelegen in het Tirilangebergte. Dit lag een stuk hoger en het was er een stuk koeler, door de wolkenflarden waren de bergtoppen meestal niet te zien. Een schitterend park, met enorme woudreuzen, de prachtigste boomvarens en overal begroeide boomstammen met epifyten, orchideeen, varens, bromelia’s en mossen. Overal padden aangelegd, maar beide dagen tijdens het wandelen, niemand tegen gekomen.  Zat Manuel Antonio helemaal vol met dieren, hier zag je weinig dieren, wel veel vogels, agouties en neusbeertjes. Ondanks dat het er een stuk koeler was, zat het er vol met kolibries, diverse soorten.
Vanuit Monte Verde gingen we naar Rincon de la Vieja, een park vol vulkanische activiteiten, overal kokende zwavelmeertjes in allerlei kleuren, kokende modderpoelen, thermale bronnen, overal rookpluimen. Het park is genoemd naar de vulkaan, deze was in 1991 voor het laatst actief. Dit was helaas een dagexcursie.  Graag hadden we wat meer tijd gehad, wegens tijdgebrek de vulkaan niet beklommen en ook niet de canopytour gedaan. Dus we moeten een keertje terugkomen. 
Maar de volgende vulkaan op het programma was de Arenal, de meest actieve vulkaan van Costa Rica, je zag de rookpluim al van verre. Vanwege de open krater wordt er geen druk opgebouwd en hoeft men geen grote uitbarstingen te vrezen’s Middags eerst naar de voet van de vulkaan geklommen, soms met halsbrekende toeren over grote lavabrokken heen.  Elke 5 à10 minuten spoten er lavabrokken uit de vulkaan, die barsten dan in heel wat stukken uit elkaar en stuiterden dan alle kanten uit de helling af. Een paar weken voordat wij er kwamen waren er een paar toeristen verongelukt, daar de Arenal relatief rustig leek, wilden ze de vulkaan beklimmen en zijn onder de lavabrokken bedolven. Dus nou stonden er op diverse plekken borden dat je niet verder mocht. Zo als altijd waren wij natuurlijk eigenwijs en gingen we verder, maar wel tot op respectabele afstand. Vlak voor zonsondergang een uitzichtspunt opgezocht die wat makkelijker toegankelijk was, je moest tenslotte ook weer terug lopen. In het donker is zo’n vulkaan nog veel indrukwekkender, dan zie je dat de lavabrokken fel oranjerood zijn. ’s Middags leken ze gewoon zwart. Nou zag je dat de brokken echt in honderden stukken uiteen waaierden/spatten, vaak over de hele helling heen. Een fantastisch schouwspel. Het duurde een paar minuten voor dat de blokken langzaam aan doofden.  De 2e avond hadden we nog meer geluk, in 1 uur tijd 3 echte explosies met rookpluimen, je zag de lavabrokken echt uit de vulkaan schieten, de andere brokken zag je pas bij de eerste aanraking op de helling als ze uiteen spatten.
Het volgende park dat we bezochten was het Caño Negro Reservaat, een waterrijk reservaat aan de grens met Nicaragua.  Vlak voor het park staken we een rivier over en vanaf de brug had je een schitterend uitzicht op een grote boom die beneden stond en waar diverse grote leguanen op het bladerdak zaten, perfect op ooghoogte en op enkele meters afstand. Caño Negro was een vogelreservaat, maar ons ging het om de basilisk plumifrons die we overal langs de kanten zagen, vaak wat verdekt verstopt, maar soms zag je ze ook in volle glorie met hun prachtige kammen.  Met een boot kun je overal veel dichterbij komen, schieten de dieren minder gauw weg. De volgende dag geraft op de Sarapiqui, niet zo heftig als op de Zambesi en Colorado, maar wel enkele leuke stroomversnellingen, flink nat geworden, heel wat gedraai en gepeddel.In Puerto Viejo de Sarapiqui de eerste pijlgifkikkertjes gezien, de dendrobatis pumilio blue jeans, het aardbeikikkertje.  Zo’n 2 cm groot, mooi oranjerood met blauwe poten en blauwe spikkels op de rug. Een jochie uit het dorp gevraagd of hij wist waar deze kikkertjes zaten, even door het struikgewas gelopen tot aan een soort plantage, en daar sprongen ze overal voor je voeten weg. Helaas begon het al gauw te schemeren en moesten we weer terug naar onze lodge. 
De volgende stop was Tortuguero, in het noordoosten van Costa Rica aan de Caraibische zee. Tortuguero is alleen per boot te bereiken, via talrijke rivieren, kreken en lagunes. Het is een prachtig dicht moerasachtig regenwoud. Door het slechte weer, continu regen gehad en onwillige gidsen, hebben we dit park helaas niet optimaal kunnen bezoeken. Je ziet veel minder dieren in de regen als bij droog weer. Alleen voor de muggen maakte het niet uit dat het regende, we zijn hier echt lek gestoken, vooral als je het regenwoud ingaat. Antimugspul leek geen effect te hebben. Maar je moest er wat voor over hebben om kikkers te zien. Tortuguero is echt het park voor basilisken, pijlgifkikkers en boomkikkers, slangen, brulapen en natuurlijk de diverse soorten schilpadden, helaas van alles te weinig gezien. Gelukkig de 2e dag een lokale gids gevonden die een boomstamkano had, en in de stromende regen toch een hele mooie tocht gemaakt. Nog enkele half verstopte basilisken gezien en kaaimannen.  Tijdens de korte wandeling tientallen aardbeikikkertjes gezien en hele wolken van muggen, het zag soms echt zwart van de muggen. Ook nog een hele mooie gele wenkbrauw adder gezien. Echt een juweeltje, hij lag zo mooi gedraaid op een palmblad, alsof hij er speciaal voor ons was neergelegd en zat te wachten om gefotografeerd en gefilmd te worden. Hier moeten we beslist nog een keer terugkomen. Vanuit Tortuguero vertrokken naar Cahuita, een reggaedorpje aan de Caribische kust. Een gezellig en gemoedelijk dorpje. Het aangrenzende park was niet zo bijzonder, wel zat hij vol met brulapen. Daar raak je ook niet op uitgekeken en er zaten heel veel anolissen. 
Vanuit Cahuita gingen we naar Bocas del Toro, een eilandengroep in Panama. Hier hadden we niet zo veel van verwacht, even bijkomen/relaxen alvorens weer naar huis te gaan. Toch een paar leuke dagen gehad. De eerste dag wezen duiken, het duiken stelde echter niet zo veel voor. Alsof alles was leeggevist en een beetje troebel water . Vanwege het einde van de regentijd lag overal een laag slib. De duikschool had vrij slechte duikuitrustingen, maar daar het overal niet veel dieper dan 10-15m was en geen sterke stroming, het er toch maar op gewaagd. De 2e duik echter moeten afbreken omdat de lucht niet goed was, ik werd er helemaal misselijk van. ’s Avonds nog naar een dorpsfeest op een buureilandje geweest met 2 anderen, er heerste een hele leuke en gezellige sfeer, lambada, merengue. We waren van harte welkom. Heerlijk gedanst en maar het was vooral leuk om naar de mensen te kijken. De lokale bevolking is zwart, veel grote en dikke mannen en vrouwen, super sexy gekleed en vol trots werd met elkaar geshowd en gedanst. Handen op een kontwerk waar je u tegen zegt en lekker swingend flink tegen elkaar aangedrukt dansen. Prachtig om te zien. De volgende dag met een paar man met een boot weg geweest, eerst op zoek naar dolfijnen. Van dolfijnen krijg je nooit genoeg, zoals ze voor de boot uit springen, kruisen, de prachtigste buitelingen maken. Verder op wat gesnorkeld en heerlijk geluncht, kreeft, in een visrestaurantje op het water en toen op zoek gegaan naar een ander soort aardbeikikkertje.  Ook dit waren echte juweeltjes, fel oranje met een witte buik en zwarte stippen op de rug, bij de een wat meer dan bij de ander, of waren het meer streepjes als stippen. Deze kikkertjes kwamen maar op 1 eilandje voor, vlak aan het strand, vandaar de naam ‘la playa de ranas rojas’, het strand van de rode kikkertjes. Daar ook weer gesnorkeld, het snorkelen was mooier als duiken. 
De laatste 1½ dag zaten we in Panama City. Natuurlijk even naar een sluizencomplex in het Panamakanaal geweest. Binnen 3 minuten zie je zo’n mammoettanker 9m zakken.